سختی کار در گرفتن تاریخچۀ دارویی بیمار، اغلب به دلیل نبود دانش برابر میان پزشک و بیمار است. بارها دیده‌ام و تجربه کرده‌ام که دانشجوها یا پزشکان نام داروهای مریض‌شان را حدس می‌زنند یا ظاهر آن را توصیف می‌کنند (اون قرص صورتی تلخا یا قرص جمعه‌ها یا اون قرص نارنجیا).

در درمانگاه روماتولوژی با خانمی مواجه شدیم که از زاهدان برای بررسی پوکی استخوانش آمده بود و در برخی قسمت‌های استخوان فمور، T-Score تا منفی ۳.۱ داشت.

اما قصد ندارم از نظر بالینی به نکته‌ای اشاره کنم. خلاقیت این خانم در شیوۀ بیان داروهای مصرفی برای تمام حاضران درمانگاه جالب بود. این روش از به همراه داشتن داروها هم بهتر است چون هم فضای کمتری از کیف بیمار را می‌طلبد و هم نیاز به حمل همیشگی داروها نیست.

سمت دیگر داستان و فایده‌اش برای دانشجویان و پزشکان هم را نمی‌گویم چون شک ندارم خودتان به آن پی برده‌اید.